تو اون کوه بلندی!!!

   تا حالا از این آلوچه ها و برگه های هلو، که ترش هستند و بیرون می فروشند، دیدین؟... از همون هایی که قرمزی خوشگلی دارن و آدم رو به هوس می ندازن. دست فروش های دربند هم ازشون می فروشن.   

   من هیچ وقت مشتری این جور چیزها نبودم و نیستم. اما یک بار هوس کردم مزه ی این ها را امتحان کنم. آن هم کجا؟!؟!؟!....... قلعه رود خان. 

   با اجازه ی شما!!، یک کاسه آلوچه و برگ هلو خریدم و در راه بالا رفتن از کوه، نوش جان می کردم!!!!! بعد از تمام شدن آلوچه ها و برگه های هلو، آب توی کاسه رو هم تا ته، سر کشیدم تا به طبیعت آسیب نرسونم!!

   چشمتان روز بد نبیند......... بعد از مدتی، پاهام سست شده بود و سرم گیج می رفت. هر لحظه فکر می کردم، الان از کوه پرت می شم پایین. به خودم لعنت می فرستادم که: آخه این چه توان بدنی ضعیفی هست که تو داری که یک کوه رو هم نمی تونی بالا بیای؟!؟!؟!؟......... 

   اما مقاومت فایده ای نداشت. هر لحظه حالم بدتر می شد. مجبور شدم بنشینم. رفتم زیر یک درخت و بی حال افتادم. چند دقیقه بعد، بلند شدم و هنوز یک قدم بر نداشته بودم که دوباره مجبور به نشستن شدم. یک ساعتی زیر درخت وول می خوردم. حتی سرم رو نمی تونستم پایین بندازم. چون هر لحظه امکان داشت که سرگیجه بیشتر بشه و از کوه(که شیب زیادی داشت) پرت بشم.     

    پس از حدود یک ساعت، کم کم حالم سرجاش اومد و آرام آرام شروع به بالا رفتن کردم و به هر جان کندنی بود، خودم رو به قلعه(یعنی همان قله ی کوه) رساندم. اما، همین که من رسیدم، ساعت کار قلعه تمام شده بود و در قلعه رو بستند و اجازه ی ورود به کسی داده نشد و من هم دست از پا درازتر برگشتم. فقط برای این که مدرکی داشته باشم که خودم رو به این جا رسوندم، از در و دیوار ورودی قلعه عکس گرفتم!!!!  

   وقتی پایین میومدم، فهمیدم که فشارم افتاده بود پایین و خبر نداشتم !!!  

   نتیجه ی اخلاقی : ای کسانی که ایمان آورده اید، توی کوه جلوی هوا و هوس رو بگیرید وگرنه بد می بینید.

 (صدای من): راست می گه. ما دیدیم، می دونیم. 

از هر دری سخنی: 

1)     قسمت آخر رو تیاتری بخونید. اول یک صدای آسمانی نتیجه ی اخلاقی رو می گه. بعد، من تاییدش می کنم.

2)     اینترنت نداشتم. تنبل هم بودم.... نتیجه این که این وبلاگ دو ماه تعطیل بود و کلی از دوستای وبلاگی رفتن.(کجاش هم معلوم نیست!!!!.)